Van psychose naar transformatie
Het was een bewogen jaar, ik heb delen van m’n ziel mogen oprapen. Van Ghana naar m’n roots in Indonesië, een geweldige reis door Nepal, afgesloten met een stilte retreat in Thailand. Maar laten we beginnen bij Ghana. Het is vandaag 8 november 2024.
8 november 2023, en 8 november 2013 hebben een speciale betekenis voor me. Ik ben namelijk terug geweest naar Ghana om mijn reis af te maken. Daar waar het allemaal begon, precies 10 jaar later. Als student gezondheidszorg technologie ging ik op reis (8-11-2013) om in een ziekenhuis te werken, en ik kwam terug als patient. Wat een interessant stage was dat zeg. Nu snapte ik ineens waar het echt om draait: de patiënt.
Ik heb jarenlang m’n verhaal verteld over Ghana en wat ik daar had meegemaakt. Mijn openbaring, de zogeheten psychose - ook wel spiritual emergency genoemd - overviel me als donder bij heldere hemel. Ook al was het weer achteraf gezien aardig rommelig en chaotisch. Eigenlijk het perfecte klimaat voor een crisis om te gedijen. Ik worstelde met m’n identiteit, zat vast in verdovende patronen, en wist niet goed hoe ik me moest uitdrukken, anders dan als een droogkloot of clown.
Mijn Afrikaverhaal was nog niet klaar, ik moest een keer terug naar Ghana om m’n reis af te maken. Om op bezoek te gaan naar de plekken waar het allemaal begon, waar ik was opgenomen en de 'doorbraak' beleefde. Ik bezocht de klinieken in Accra, en reisde met een backpack via een omweg naar Tamale. Ik ontmoette geweldige Ghanese gasten waar ik meteen mee verbroederde, met precies dezelfde humor. Ik sliep buiten op een onafgemaakt hotel naast de jungle. In een kleine klamboe-tent, vol in de wind haha. Met alleen een dun dekentje, schuilend achter m’n backpack. Ik reisde door de Volta Region en nam de gevolgen van de bizarre overstroming waar. On the road stopte bij menig waterval om even bij te komen van de intensiteit van de cultuur, het totale contrast.
Ik leerde motorrijden en bezocht connecties van 10 jaar geleden, zoals de gastvrouw Ayisha en hetzelfde Islamitisch gastgezin van toen, waar 'God' tot me sprak.
Na weken rondreizen kwam ik eindelijk in Tamale, bij het gezin waar al mijn oordelen wegvielen. M'n ego stierf en ik kreeg antwoord op al mijn vragen. Daar, waar m’n bescherming wegviel en ik compleet in lijn stond met een hogere macht. Waar pijn en blokkades verdwenen. Mijn ogen gingen open en ik werd voor het eerst wakker in mijn lichaam. M’n zintuigen waren volledig versterkt, met een extra zintuig erbij. Verwonderd, maar radeloos. Ik nam een laag waar die ik nog nooit eerder had gezien. Planten gaven licht, ik kon de pijn en zielen van mensen zien. Het leven trok naar mij toe. Overal zag ik wonderen (synchronicities) gebeuren en voelde me verbonden met alles, het hele universum, compleet in het moment. Ik wist niet wat me overkwam.
Hoe mooi dit ook klinkt, des te pijnlijker dat het was. Ik had m’n oude ik verloren en en kwam bij m’n ware ik terecht. Ik had geen besef meer van tijd of plaats, stond doodsangsten uit en had het gevoel dat ik nooit meer terug zou gaan naar mijn oude ik. Ik voelde me van glas, zonder enige grond onder m’n voeten. Zo nam ik afstand van m’n spullen en verantwoordelijkheden, om in m’n onderbroek en met een hoeslaken over m’n hoofd te verkondingen dat wereldvrede er aan zat te komen, als de reïncarnatie van Jezus. In die staat werd ik opgenomen. Compleet in extase, grenzenloos, zonder slaap al ruim een week. Ik moest rust vinden, en een stapje terug doen. Alleen was de energie zo overweldigend.
“Het is als een droom waarin je je af en toe bewust bent dat je droomt, maar jezelf niet wakker kunt schudden.”
Uiteindelijk bleek deze Jezus-overtuiging een metafoor te zijn voor een dieper gevoel: mijn potentie. Het voelde zo krachtig dat ik het alleen maar kon omschrijven als iets Goddelijks. Dat was mijn referentiekader, het christendom, terwijl ik eigenlijk atheïstisch was. Ik haalde invloeden uit de Islam, om zo met mijn eigen input een nieuwe religie te starten. Dit waren metaforen voor mijn kracht, dat ik van betekenis kan zijn, dat ik er mag zijn. Als mens, als individu. Al die visioenen zijn het fundament voor m'n toekomt geweest. Alleen nam ik ze in het begin te letterlijk, ik ging er mee aan de haal.
Het begon allemaal, in het gastgezin, vanuit een stem die tot me sprak: “Tim, je bent hier op aarde om mensen te helpen, op jouw manier, en je doet het al goed!” Deze stem zette alles op z’n kop. Het voelde als iets buiten mezelf, maar eigenlijk was het m'n innerlijke stem. Mijn inner healer. Ik wist dat ik nooit meer terug kon.
Ineens had ik een visie, een missie, en werd ik bevestigd dat MIJN manier al goed genoeg was. En dat ik mijn manier dus mocht gaan onderzoeken.
Een blueprint: waar het verleden samen kwam in het heden, om de toekomst te smeden. Alsof heel Google in mijn hoofd zat, alleen was m'n systeem nog niet in staat om het te processen.
Maud, verpleegkundige van het Ghana Canada Medical Center herkende me meteen. ‘Tim, Tim!’ Ik vroeg wat ze nog kon herinneren van ons contact: “We had so much fun, but you we’re also sedated most of the time”. Dit zette alles weer in perspectief.
Ik moest alle intensiteit aan emoties een plek geven. Alleen kwam dit binnen m’n doorbraken in één keer omhoog, zonder filter.
Over de jaren heen heb ik deze uitspattende energie er gedoseerd weten uit te gooien. Waardoor ik nu in harmonie kan leven, met m’n hart, lichaam, ziel en geest.
Daarin heeft breathwork een cruciale rol gespeeld, samen met het werk van Sean Blackwell. “Am I Bipolar Or Waking Up?” Wat een erkenning. Herstel begint waar erkenning is.
De reis naar Ghana was als thuiskomen: de plekken, de geuren, het gevoel, de klamheid op mijn lichaam. Maar vooral de warmte vanuit de mensen.
Dat ik hier nu, precies 10 jaar geleden, weer mocht terugkeren. Zelfstandig, zonder paramedicus of iemand van SOS international aan mijn zijde. In complete vrijheid mocht ik door deuren lopen, erin en eruit. Niemand die me tegen hield.
Wat een vrijheid is dat.
Inmiddels heb ik de sleutel tot de psychiatrie en laat ik mensen (patiënten) toe in hun tijdelijk huis.
Voor de mensen die nog nooit gedwongen opgenomen zijn: stel dat je ineens niet meer vrijwillig een ruimte in of uit kan. Dat je bewegingsvrijheid dus wordt gekaderd en je restricties krijgt opgelegd. En dat je deze vrijheid, die je voor het eerst in je leven zo ontzettend ervaart, moet terugverdienen door gewenst gedrag te laten zien?
Gewenst gedrag - dat is best apart, want waar zou je je anders ‘gek’ mogen gedragen als het in de psychiatrie al niet kan? Als er in het 'gekkenhuis' al geen ruimte is voor 'gekken'. Waar dan wel?
Laten we de 'zin' uit de 'waanzin' filteren en beginnen bij het faciliteren van deze waanzin, of beter gezegd: wijsheid.
Alleen hoe kom je tot de opgekropte pijn?
Hoe geef je ruimte aan extremiteiten en benut je ieders crisis?
Er is nog zoveel potentie terug te winnen. Als ik kijk naar mijn prognose, en waar ik nu sta. Wat een wereld van verschil.
Als ik het kan, kan jij het wellicht ook? Eén klein lichtpuntje kan soms al genoeg zijn om je weg te vinden.
Dankjewel!
Van Psychose naar Transformatie - Tim Knoote
Ghana: 8 Nov - 10 Dec 2023
Comments